Alles voor de kunst

Alles voor de kunst
Museum Møhlmann nodigde mij uit voor deelname aan de tentoonstelling Stapel op Vee. Mooi! Altijd al wilde ik paarden en koeien van de Pyreneeën schilderen. Ze zijn schitterend in dat landschap. Geen rotzooi daar. Schone lucht, weiden vol kruiden. Ik wandel er graag. Het oog schiet in de schilderstand zodra deze dieren verschijnen. De opwinding slaat toe bij spannende composities. Ik ren of sluip, onderwijl de camera openend, mijn blik op het tafereel gericht. Het moest een keer gebeuren: een kuiltje en ik viel. De enkel deed vreselijk pijn.

Wat moet dat?

Vlakbij stond een grote drinkbak waarin ik mijn enkel onderdompelde. De koeien kwamen op een drafje naar me toe en ik vreesde hun gewicht en grote horens… Ze gingen allemaal bij de andere helft van de bak staan, de ogen met grote wimpers op mij gericht: “Wat moet dat hier!?”
Hoe nu naar beneden? Mijn man zag een jogger, ver weg. Uit alle macht blies hij op het alarmfluitje. De jogger jogde door. Na het derde signaal draaide hij zich toch om. Ik stak beide armen in de lucht, voor het noodsignaal. De reddende engel bleek van de Guardia Civil. Goed getraind kon hij me wel over de rivier dragen. Of moest ik achterblijven? Nee, ik sleepte me wel tussen de Nordic Walk stokken voort. Terug in het dorp verzekerde de dokter me: “Als u zoveel kilometer heeft kunnen lopen kan de enkel alleen maar verstuikt zijn.” Helaas, dit was geen feit, de enkel bleek gebroken. Keienpoten moet je hebben in de bergen!

Veulen in de Pyreneeën

Veulen in de Pyreneeën
Nee, dit veulen is geen paradepaardje en evenmin een wild paard. De benen zijn korter dan die van zijn Nederlandse familie. Het jonge beest heeft al flink ontwikkelde spieren want rotsen en kloven vereisen acrobatische vaardigheden. Hoe het ras heet kon ik zo gauw niet achterhalen. Dat zal het veulen een worst zijn. Over worst gesproken: het veulen is wel vee. Geen romantiek hier.

Merrie met veulen
Voor dit beeld zou ik zo twee gebroken enkels over hebben. Nou, moeilijkheden kwamen er toch wel. Oorspronkelijk stonden de paarden midden in het groen, terwijl ik ze voor me zag in ruimtelijk blauw, een paardenparadijs. Voor paarden slaat dit natuurlijk nergens op, die hebben liever groen.
Ik maakte ontwerpen met Fotoshop. Het blauw kon een lucht zijn, maar ik wilde een berg. Een blauwe berg moet ver weg liggen; was die van mij dan niet veel te hoog, zat er niks tussen de paarden en die verre top?

Merrie met veulen

Tijdens het schilderen veranderde de berglijn voortdurend. Er kwamen bergen bij en anderen gingen weg. Dat is best fijn om te doen. Fijner dan die manen schilderen, dat is niet zo avontuurlijk en het gaat zo langzaam, vooral waar de haren in de war zitten. Vroeger, toen ik me veel minder om details bekommerde schoot het schilderen altijd zo lekker op. Maar, de weg naar het doel hoeft niet steeds plezierig te zijn, als het eindresultaat maar plezier geeft. Het onregelmatige, niet-schematische moet er ook zijn. Het concrete zit vaak in details. Wanneer houd je op met detaillering? Als verstarring begint. Maar ja.

Op de kop

De contouren van de bergen: moeten ze een echo zijn van de vormen van de paarden of is contrasteren beter? Sneeuwtoppen in de verte?
Ik houd het schilderij op de kop om onafhankelijk van de voorstelling om inzicht in de compositie te krijgen. Opeens vind ik wel dat er teveel groen-geel tegenover het blauw staat. Daarom komt er meer rots, witte rots van titaanwit met een beetje gebrande sienna er door. Dat steekt beter af tegen het blauw.
Het schilderij is nog niet af.

Galerie Petit

Droevig bericht
Ton van Dijk van Galerie Petit overleed in 2015. Zijn vrouw Dobs volgde hem eind 2017. De galerie wordt opgeheven. Het werk dat er in stock zat heb ik pas opgehaald.
Hoeveel goede galeries voor realistische kunst zijn er nu nog in Amsterdam? Op minder dan één hand te tellen. ‘That’s a shame!’, zoals een Amerikaans kunsthistoricus pas geleden zei. Amsterdam, in het land dat het realisme weer deed opbloeien…

My hobbyhorse. Gezien van de Riet

Opmerkelijk
Galerie Staphorsius waar nu ook werk van mij hangt kreeg dit keer veel aandacht in de media: NRC, Telegraaf, Noordhollands Dagblad (twee keer). Een deel van de expositie was gewijd aan Rein Stuurman die de eerste vogelgids van Nederland illustreerde. Het bezoekersaantal is nu gemiddeld veertig per dag, al zes weken lang. Dat is zeker het dubbele van wat de galerie gewend is.
Op mijn stokpaardje gezeten zeg ik telkens weer: geven de media meer aandacht aan realistische kunst dan zou die er zoveel beter voor staan. Daarom moeten toekomstige kunstjournalisten weer goed worden opgeleid, daarom moeten de universiteiten … je weet wel.

4 reacties

Art Renewal Center en mijn stokpaardje

Hoera!
Het Art Renewal Center (ARC) heeft mij aangenomen als ARC Associate Living Master™!

Dit bericht verscheen in ARC Salon Update:

Post van Art Renewal Center

Vorig jaar werd ik finalist in een competitie van het Art Renewal Center (zie blog augustus 2015). Daarna werd ik uitgenodigd om te solliciteren. Ben je door vier jury’s heen dan krijg je een eigen gallery op de ARC-site. Die van mij is:
http://www.artrenewal.org/pages/artist.php?artistid=7562

De erkenning van het ARC betekent veel voor mij. Het is een grote eer om deel uit te maken van dit online museum. Je vindt er oude meesters en hedendaagse top kunstenaars als Jeremy Lipking, Jacob Collins, Max Ginsberg, en (de in Nederland actieve) Joke Frima en Urban Larsson.

Logo ARC

Klassieke traditie
Het ARC is een van de grootste online musea die de klassieke traditie in het vaandel dragen. Het omvat duizenden afbeeldingen van kunstwerken. Er is een sectie ‘levende kunstenaars’, en een enorme afdeling ‘dode meesters’. In dit geval wil ik best graag eens doorstromen.
Het ARC is opgericht in 2000 door Fred Ross, en heeft ook een fysiek museum met vooral negentiende eeuwse kunst. Ross is een liefhebber van de Franse Salonkunstenaars die later in de vergetelheid raakten, zoals Alma Tadema die nu een expositie heeft in Het Fries Museum.
Heropleving van de klassieke traditie is het streven. Daartoe is een breed scala van activiteiten ontwikkeld: competities, publicaties van boeken, artikelen en instructiemateriaal, exposities, historisch onderzoek, nieuwsbrieven en de opbouw van een netwerk.

Onderwijs
Er wordt groot belang gehecht aan onderwijs. Het ARC toont een lange lijst van scholen, academies en studio’s waar ze goedkeuring aan heeft verleend. Voor studenten –nu al uit zo’n zestig landen– zijn er jaarlijkse competities met een beurs als prijs.

International students. (Studio Incaminati)

Juliette Aristides: Secrets of Classical Painting

Er is een relatie met het Da Vinci Initiative, dat lesmateriaal voor het verwerven van klassieke vakbekwaamheid uitgeeft, bedoeld voor studenten en docenten.

In de twintigste eeuw bleef een handjevol kunstenaars trouw aan de klassieke kunst. Zij gaven de technische kennis door aan enkele tientallen opvolgers. Deze richtten weer hun eigen academie of atelier op en trainen nu honderden studenten. Momenteel is er sprake van een exponentiële groei.
Door die strategische keuze voor onderwijs via boeken, video’s en internet kan de klassieke traditie qua kennisoverdracht bijna niet meer verloren gaan. Dat is voor het eerst in de geschiedenis.

Wereldwijd netwerk
Het ARC timmert wereldwijd aan de weg en heeft een uitgebreid netwerk, waaronder TRAC, The Representational Art Conference, een beweging voor de hedendaagse klassieke traditie.

TRAC The Representational Art Conference

Er wordt samengewerkt met het MEAM, Museu Europeu d’Art Modern in Barcelona (modern betekent hier realistisch, figuratief) en meerdere klassieke academies zoals de Florence Academy of Art, die nu ook een vestiging in New York heeft.
Er is contact met kunstbladen, zoals Fine Art Connoisseur en PleinAir Magazine.

Fine Art Connoisseur

Winslow Homer in PleinAir Magazine

Davind Kassan in het MEAM

Mijn stokpaardje
Altijd heb ik een diepe wens gehad dat er een beweging zou komen om de hedendaagse klassieke kunst onuitroeibaar te laten wortelen in de maatschappij, om erkenning te verwerven op allerlei gebied waar dat nu nauwelijks het geval is: in universitaire kunstgeschiedenis en filosofie, in onderwijs en kunstonderwijs, in nationale musea, media en overheidsbeleid.

My hobbyhorse. Gezien van de Riet

In Nederland heeft het realisme haar bestaansrecht bewezen. Het zou ruimschoots aanwezig moeten zijn in de ‘officiële’ cultuur. Dat is niet zo.
Het is niet te geloven, maar een aantal filosofen had hier een diepe invloed. Zoals Lyotard die realisme en schoonheid als kitsch bestempelde. Het taboe op realisme is in de universitaire kunstgeschiedenis niet tot nauwelijks doorbroken. Als het wel zo is verneem ik dat graag.
Het is vreemd dat de media al ruim dertig jaar het realisme negeren. Zo goed als, hè? Het grote publiek heeft nauwelijks weet van de prachtige kunstwerken die zijn voortgebracht. Hen is cultuur vol schoonheid onthouden.
Frappant is dat wanneer een nationale krant wél eens aandacht geeft aan een expositie in een galerie het aantal bezoekers meteen stijgt, en de verkoop erbij.

Golven
Het is een wonder dat er in Nederland ondanks alle tegenwind zoveel is bereikt. Er kwamen steeds meer galeries, én een Realistenbeurs, én twee klassieke academies en ook nog kleinere scholen, én particuliere musea. In Europa is het Hollandse realisme waarschijnlijk het verst gekomen. Maar mede door de crisis is het kwetsbaarder geworden. Het is niet verankerd in belangrijke instituties. Dus het kan zomaar weer wegzakken, met slechts een Henk Helmantel als voetnoot in de kunstgeschiedenis.
‘Alles komt en gaat in golven, zo is de geschiedenis’, is wel eens het commentaar. Zeker, maar het is niet de wind die deze golven maakt. Het zijn de mensen. Daarom is het geweldig dat zovelen zich inspannen voor het realisme. Daarom is het geweldig dat het ARC bestaat.

Een ‘like’ voor mijn gallery op ARC? Kan geen kwaad!
http://www.artrenewal.org/pages/artist.php?artistid=7562

Der Weg ist das Ziel

Vraag:
Een tractor met caravan eraan reed de camping op. Een boer uit Duitsland was op pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Met mooie letters stond op de caravan: “Der Weg ist das Ziel”. Geldt dat ook voor de kunst?
Geef uw reactie!

6 reacties

Feit of fictie, mij een biet

MUSEUM MØHLMANN 18^de Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling
18 september t/m 18 december.

Bietenveld. Versie 1

Ik zal hier iets vertellen over mijn schilderij dat ook mee doet.
We kampeerden met het uitzicht op dit bietenveld. De afgelopen dagen had ik voortdurend geloerd naar die weidse ruimte boven kronkelende bladeren. Nu! Plein air! Zoveel details? Ja maar ik houd ervan, we zullen zien. Opzet in grote lijnen. Bladeren van de voorgrond, ja die moeten echt gedetailleerd, in vorm en kleur. Snel, na twee uur is er al ander licht.

Detail. Licht door en op het blad

Schijnt de zon door het blad heen dan wordt de kleur geel-groen. Waar het licht óp het blad valt, is de kleur koel wit met een tipje groen, of zie ik daar rose, lichtblauw?
Ondertussen wordt ook het midden, de verte en de lucht geschilderd. Dat alles mag abstracter, met vegen, stippen, van alles. Dan is de tijd om, het is nog niet af.

Er stond genoeg op het paneeltje om het thuis af te kunnen maken. Ik had ook mijn foto’s voor nuttige informatie. Verder was er mijn herinnering, de beleving. Die stuurt je, samen met het verstand. Ik streef naar een illusie van ‘net echt’, want dat veld moet blijven.

Bietenveld eindversie

Laatst vroeg iemand of mensen wel eens zeggen: “Hee, net een foto”.
“Jazeker.”
“Wat vind je daarvan?”
“Nou, als ze zeggen ‘net echt’, en ze vertellen waarom ze het mooi vinden, ben ik tevreden.

Foto’s Bietenveld

Als ze zeggen: “Waarom zou je zoveel uren werken als je ook een foto kunt nemen”, dan denk ik: beter kijken. Misschien zeg ik: “Het is niet zo gek dat je denkt aan een foto, het schilderij kan ook net echt lijken. Maar ondertussen is alles verweven met mijn beleving, en ik hoop dat te delen met de kijker. Dat is het belangrijkste.
Ik heb veel veranderd, bijvoorbeeld de horizon, en natuurlijk zijn er geen stippen en vegen in het echt.

Detail horizon Bietenveld

Die ingrepen mogen niet opvallen, want dan lijkt het immers minder op de werkelijkheid. Je kunt er veel meer over zeggen, maar dat wordt een te lang verhaal nu.”
Over deze kwestie heb ik een lezing ontwikkeld, waarvan ik in de toekomst stukjes in deze blog denk te publiceren. Ik nam een duik in de kunstgeschiedenis en vond tot mijn verbazing en vreugde al discussies bij de oude Grieken.

4 reacties

Diederik Kraaijpoel herdacht

Gezien van de Riet

Diederik Kraaijpoel Wotan’s throne (Grand Canyon) inkt/potlood/acryl op papier 48,5x63cm

Velen kennen Diederik Kraaijpoel wel, de roemruchte, unieke voorvechter van een nieuw realisme in Nederland. In 1989 verscheen zijn boek ‘De Nieuwe Salon’ waarin het establishment van het (post)modernisme op geestige en doeltreffende wijze in z’n hemd gezet werd.
Diederik was docent met een scherp oog en hij keek daarbij verder dan zijn eigen schilderwijze. Hij was schilder en tekenaar van indrukwekkende romantische landschappen, geïnspireerd door Caspar David Friedrich en de Amerikaanse subliemen als Frederic Church. Hij was schrijver van boeken die allemaal tot de bagage van zichzelf respecterende kunstenaars en kunsthistorici horen. Hij maakte waar wat hij altijd beweerde: bij het beoordelen van kunst gaat het niet om smaak, maar om inzicht. Inzicht in de werking van beeldelementen.

Diederik Kraaijpoel Aangroeisels (Sevilla) inkt/acryl op papier 25,5x33cm

In 1989 werkte ik als sociologe in Bolivia en las daar ‘De Nieuwe Salon’. Het was opwindend maar ik schoot ook telkens in de lach. Eindelijk iemand die zei waar het op stond.’s Avonds studeerde ik aan de kunstacademie in La Paz en ik probeerde er de Hollandse modernistische afkeer van realisme uit te leggen, maar het was niet te doen, die malligheid was niet te bevatten. In Bolivia was iedere kunstuiting goed als de kwaliteit maar goed was.

Gezien van de Riet Meertje in de Pyreneeen Tempera/olie/paneel 23,5x30cm

Terug in Nederland ontmoette ik Diederik voor het eerst in galerie Vieleers, waar hij het openingswoord voor Hermann Markard’s expositie sprak. Ik zag er meteen een mooi artikel in voor het blad PALET en vroeg hem dat te schrijven. Ik vertelde ook over mijn Boliviaanse ervaringen. Met ironie verkondigde hij later dat zelfs in Bolivia zijn boek gelezen werd. Later vertrouwde hij me toe dat hij zich toen afvroeg: “Wie is toch dat vrouwtje?” Typisch Diederik.
Daarna zou ik foto’s van mijn Boliviaanse kunstwerken laten zien, maar ik liet de map in de auto liggen, natuurlijk. Toen Diederik vroeg: “Waar is je map? Soms een aanval van bescheidenheid?” moest ik wel. Er vloeide een fijne periode uit voort. Eens in de zoveel tijd ging ik met mijn werk naar Diederik’s atelier voor een heuse masterclass. Het werd een vriendschap. Ik heb heel veel geleerd, heel andere dingen dan op de academie in Bolivia waar ik trouwens ook met veel dankbaarheid op terug kijk.

Bij Diederik thuis, 2008, L: Yolanda Kraaijpoel, M: Gezien van de Riet, R: Diederik Kraaijpoel

Bij Diederik thuis, 2008, Yolanda Kraaijpoel, Gezien van de Riet, Diederik Kraaijpoel

Een paar jaar geleden overleed Diederik en Kunstzaal van Heijningen gaf me de gelegenheid iemand uit te nodigen om samen mee te exposeren. Ik koos het werk van Diederik om hem te eren. En er werden nog twee vrienden van Diederik uitgenodigd, Annet Hiltermann en Jan van Loon. Een andere vriend van Diederik opent de expositie: Tom Hageman, directeur en oprichter van de Klassieke Academie, waarbij ook Diederik betrokken was.

Annet Hiltermann Lac des Seracs met moerasje (boven Aosta) acryl

Annet Hiltermann Lac des Seracs bij Aosta acryl

De expositie vindt plaats in Kunstzaal van Heijningen, een van de eerste galeries voor realisme. Leo van Heijningen is kunsthistoricus én afgestudeerd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. Een zeldzame combinatie.

Leo van Heijningen over Diederik:
“Diederik Kraaijpoel wordt als schilder gerekend tot de aartsvaders van de ‘Noordelijke realisten’. Als docent aan de Groningse kunstacademie Minerva, benadrukte hij de ambachtelijke kant van het schilderen en besteedde veel aandacht aan oude en nieuwe schildertechnieken en het werken naar de waarneming. Verder publiceerde Kraaijpoel polemische beschouwingen over kunst, waarin hij zich een pleitbezorger voor de figuratieve kunst betoonde: ‘De nieuwe salon’ uit 1989 was zijn meest spraakmakende boek. Daarnaast was hij als adviseur betrokken bij de totstandkoming van Museum de Buitenplaats in Eelde en bij de oprichting van de Klassieke Academie in Groningen. Diederik schilderde en tekende naar de natuur, met als favoriete onderwerpen dieren, planten, bomen en vooral onherbergzame landschappen. Zelf zei hij daar over: “Maar u weet, een melodie in mineur verschaft de diepste troost.” Op deze tentoonstelling kunt u behalve Kraaijpoels werk ook werken zien van drie andere kunstenaars, die Diederik als voormalig docent, collega of inspirator graag de eer willen bewijzen die hem toekomt. Alle drie zijn ooit dank zij bemiddeling van Diederik Kraaijpoel een samenwerking aangegaan met onze galerie.”

Een mooi moment in kunstenland! Opening: zaterdag 12 maart om 16.00 uur.

Jan van Loon Stilte Olieverf op doek 80x80cm

DIEDERIK KRAAIJPOEL (1928 –2012), ANNET HILTERMANN, JAN VAN LOON, GEZIEN VAN DE RIET
De expositie duurt van 12 maart – 3 april
Kunstzaal van Heijningen, Noordeinde 152, Den Haag
Open: woensdag t/m zondag 12.00 – 17.30
Tel. 070-3459053
www.kunstzaalvanheijningen.nl

Een reactie plaatsen

TRAC2014. Beweging!

Gezien van de Riet

“Het lijkt wel weer de tijd van de impressionisten!” zo was te horen op ‘The Representational Art Conference’, TRAC2014, maart dit jaar in Californië. Ik nam deel aan dit hartverwarmende en verrijkende evenement, reeds het tweede, dat georganiseerd was door de California Lutheran University. Michael Pearce en Michael Lynn Adams waren de leidende figuren. Het ging over de betekenis van realistische kunst vandaag. Zo’n 350 deelnemers – kunstenaars, filosofen, docenten, kunsthistorici, publicisten, galeriehouders en verzamelaars – woonden lezingen, panels en demonstraties bij. Ze kwamen uit de VS en Europa. Het werd al de ‘belangrijkste beweging in de kunstwereld van vandaag’ genoemd.

TRAC2014

Michael Lynn Adams en Michael Pearce

Brandon Kralik

Het moment
Brandon Kralik, schilder, schrijver (Huffington Post):
“We zijn nu op het punt gekomen dat er een grote groep goed getrainde jonge schilders is. Dit is het perfecte moment om te gaan discussiëren over inhoud, betekenis en filosofie. TRAC2014 is hét forum voor zulke discussies.”

Demonstraties
Jeremy Lipking was een van de kunstenaars die demonstraties gaven:

Jeremy Lipking fasen

Nu kon je zien wat een afbeelding niet kan tonen:

palet

hij mengde de ene na andere nuance aan op zijn palet, en al de toetsen naast elkaar sloten perfect op elkaar aan, als een ononderbroken melodie. Een ware meester!

Strategie
Ook strategie kwam aan bod bij monde van Peter Trippi, eindredacteur van het kunstblad The Fine Art Connoisseur. De vraag is: hoe verwerven we een plek op allerlei niveaus, denk aan musea, media of kunstgeschiedenis. Veel mensen weten immers nog te weinig van ons bestaan. Dan is samenwerking noodzakelijk, en, kunstenaars denk er om, praat dan even niet over het gebruik van foto’s, of losse versus gladde toets, want binnen 5 minuten vliegen jullie elkaar in de haren en wordt het nooit wat met de representatieve kunst! Denk aan het grotere publiek, die interesseert zich niet voor haarkloverijen. Verover het publiek!

Peter Trippi en Teresa Oaxaca

Toekomst
Nog een greep uit de vele thema’s: wat is de betekenis van realistische kunst, wat is kitsch? Roger Scruton – bekend van de BBC-film ‘Why Beauty Matters’ – en Odd Nerdrum hielden een samenspraak. Ze ontvingen een staande ovatie en met groot enthousiasme nam iedereen afscheid, want, er werd een TRAC2015 in het vooruitzicht!

Odd Nerdrum en Roger Scruton

Reacties
“I felt a sense of community that I have never experienced as a painter.”
“I am reminded that I am a part of a bigger movement with important work to do.”
“TRAC was very stimulating I loved the social part of it. That said if you had asked different people in attendance “Who is your model of a great representational artist?” things start to fall apart. I would say David Park, Kara Ross would say Bouguereau and Brandon Kralik would say Odd Nerdrum. There are some real differences underneath the excitement.”
“There are many, many of us, I’d venture to say a vast majority of TRACkers 14 who felt a total sense of community on the level never experienced before. A community of purpose. A community of vision. A community of worldview. A community of philosophy in ART and in life. A community of intent. A community of what we stand for and of what we can’t stand. All of which has very little to do with any particular ‘look’ (that be much too reductionist).”

Gezien van de Riet

Links
TRAC2014: www.trac2014.org
TRAC2015: www.trac2015.org
Video: Introduction to TRAC2014

Lezing ‘Imitatio et Inventio’
TRAC2015 vindt plaats van 1 t/m 4 november in Californië. Ik ga een lezing geven over natuurgetrouw realisme, ‘Imitatio et Inventio’. Meer daarover in komende blogs.

Fine Art Connoisseur with White Abeles

Finalist
Mijn ‘Witte Abelen in de Duinen’ werd een van de finalisten in de competitie 2015 van het Art Renewal Centre (ARC) in Californië en is in augustus gepubliceerd in Fine Art Connoisseur.
ARC is een museum voor figuratieve kunst en bevordert deze heel actief, evenals Fine Art Connoisseur.

2 reacties

Het eigene

Gezien van de Riet

Jarenlang woonde ik in de bergen, de Andes van Bolivia. Dikwijls keek ik omhoog, naar de eeuwige sneeuw van de Illimani. Terug in Nederland miste ik dat wel. Gelukkig heb je in ons land prachtige wolkenluchten. En toen ik eens in de winter een kale beuk van onderaf bekeek zag ik de takken, reikend naar het licht, de ruimte, het heelal. Dat was het eerste wat mij trof van bomen.

Tak Witte Abeel Potlood/papier 15x10cm

Er kwam meer. De architectuur van een kastanje, ook weer in de winter. De kleuren van nat geregende schors. De fraaie bochten in de takken van de witte abeel. De wortels van een beuk.

Kuil van de Witte Wieven, Lochem Krijt/papier 28x40cm

Zodoende luisterde ik met gespitste oren naar het verhaal van Huijgen Leeflang – conservator Rijksprentenkabinet – bij de opening van een expositie in Galerie Petit, november 2014. Hij vertelde hoe schilders in de Gouden Eeuw bomen behoorden weer te geven. Het ging om variatie en differentiatie van bijvoorbeeld takken of gebladerte. Je moest het eigene weten te treffen.

Thuis gekomen zocht ik Inleyding tot de hooge schoole der schilderkonst: anders de zichtbaere werelt (1677) van Samuel van Hoogstraten op:

‘Zie toe, indien gy met een losse zwier de spartelachtige meijen der boomen nabootst, dat gy elk in haer eygen aert uitbeelt; want de beezemachtige Cipres, en den kronkelenden Eykeltak gelijken elkander niet. Linden en Willigen loofverschilt te veel; zoo verschilt de stam des Kastanjebooms van des Beukelaers. Onderschey Rotssen, Grotten, Geboomten, Struiken, Stammen, Biesbossen, Bloemen, Lovers en Takken.’ (Vijfde hooftdeel. Van Landschappen. P.139)

Witte Abelen in de duinen, Egmond Alkyd-olie/paneel 90x60cm

Dit trof mij zeer want ik had juist witte abelen geschilderd met het voornemen niet alleen veel aandacht te geven aan het licht, maar ook aan de schors, en ik wilde de blaadjes die je afzonderlijk kon zien zoveel mogelijk als individuutjes behandelen. Gevaarlijk, ik weet het. Maar als het goed gedaan is kun je detaillering vergelijken met muziek waar elke noot duidelijk moet worden gespeeld zonder dat de melodie verbrokkelt, waar variatie in de herhaling alleen maar verrijkend werken. Dat wilde ik graag proberen. Ik moest natuurlijk rekening houden met wat dichtbij en veraf was en met wat meer of minder aandacht moest trekken, wat wel en wat niet precies moest.

Later kom ik wel weer eens terug op die gouden eeuw. Een eeuw vol schatten. Voor de volgende keer: is er een beweging opgekomen in de Verenigde Staten van realistische kunst, of zoals het daar genoemd wordt: representational art?

Bovenstaand schilderij ‘Witte Abelen in de duinen’ werd pas geleden geselecteerd in de eerste ronde van het concours voor figuratieve kunst, dat jaarlijks wordt georganiseerd door het MEAM (Museo Europeo de Art Moderno) in Barcelona. Ik ben er reuze blij mee, ook omdat de jury bestaat uit schilders als Antonio López García en Odd Nerdrum!

4 reacties

Gezien Paints a Picture

About: painting – drawing – new realism – representational art – art philosophy

Alles voor de kunst

Art Renewal Center en mijn stokpaardje

Hoera!
Het Art Renewal Center (ARC) heeft mij aangenomen als ARC Associate Living Master™!

Feit of fictie, mij een biet

MUSEUM MØHLMANN 18^de Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling
18 september t/m 18 december.

Diederik Kraaijpoel herdacht

TRAC2014. Beweging!

Het eigene

Pin It on Pinterest

Hoera! Het Art Renewal Center (ARC) heeft mij aangenomen als ARC Associate Living Master™!

MUSEUM MØHLMANN 18de Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling 18 september t/m 18 december.

Pin It on Pinterest

Hoera!
Het Art Renewal Center (ARC) heeft mij aangenomen als ARC Associate Living Master™!

MUSEUM MØHLMANN 18^de Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling
18 september t/m 18 december.